PPG

Borneo, Kalimantan.

Decydując się w Malangu czy wsiadać do samolotu do Bangkoku czy rzucać na dziką wyspę na motorze, wybraliśmy opcję survival. W Bangkoku pracowalibyśmy po parę godzin dziennie, za dobre pieniądze, potem spacer, masaż, może basen, spotkanie ze znajomymi na piwie, po pracy czas wolny dla siebie, może jakieś pisanie własne. Kalimantan to wielka niewiadoma. Troche pracy, żeby zarobić na benzynę, a potem MOTOR I DROGA, czasem nawet niezaznaczona na mapie. Równik, przyroda, drewniane domy na palach, mało ludzi i ogrom przestrzeni. Na Kalimantanie pracujemy od rana do wieczora, w mieście nie ma żadnych udogodnień, sami muzułmanie, płaca jak na indonezyjskie warunki znośna, ale niepewna. Tak właśnie, niepewna. Przez tydzień pertraktujemy z właścicielem Primagama English School, że zgodziliśmy się na pewną kwotę plus zakwaterowanie i wyżywienie. Nagle okazuje się, że nie ma pieniędzy na jedzenie, bo mieszkanie było za drogie (prawdę mówiąc nie zgodziliśmy sie mieszkać z rodziną i musieli wynając dla nas coś pomiędzy mieszkaniem a domem szeregowym). Kalimantan jest dużo bogatszy od Jawy, ponieważ znajdują się tutaj złoża węgla, ropy i złota, uprawy palm na olej i tym podobne intratne biznesy. Dlatego też wszystko jest dużo droższe, w tym jedzenie, jeśli musielibyśmy pokrywać wydatki na posiłki z naszej pensji to zmniejszyłaby sie o połowę. Wczoraj wywalczyliśmy catering dwa razy dziennie, ale szefowa w Jakarcie chce nam dodać dwa dodatkowe dni, za dzień w którym będziemy przedłużać wizę w Balikpapanie i za jakieś święto narodowe. O ile rozumiem odrabianie straconego dnia pracy z powodu wizy, o tyle nie rozumiem czemu mam być odpowiedzialna za kalendarz świąt i dni wolnych w Indonezji.

Oczywiście udajemy tutaj malżeństwo, gdyż nieskazitelne społeczeństwo muzułmańskie doznałoby szoku moralnego widząc niezamężną parę mieszkającą razem. Jeszcze mogliby mnie ukamieniować. Wiele udawać nie musimy, bo jesteśmy razem ponad 5 lat i faktycznie jesteśmy dla siebie małżeństwem pod każdym względem, jedynie papieru brak, ale kiedyś w końcu i papieru się dorobimy. A czas leci tak szybko, że sama nie mogę uwierzyć w to, że mam już 25 lat, Zbyszek 27, poznaliśmy się jak miałam 19, a on 21, wydaje mi się to wręcz nierealne.

Wspominki innym razem, a teraz garść informacji o sytuacji obecnej. Mieszkamy w Tanah Grogot, na wshodnim Kalimantanie. Od 8 rano, (czasem 7.30) do 12.00 robimy promocje oferty w szkołach, potem mamy chwile wolnego i zaczynamy uczyć od 16.00 do 18.00, a potem robimy konwersacje od 19.00 do 21.00. Następnie jesteśmy potwornie zmęczeni, jedziemy do naszego wypłytkowanego pustego domu, zmywamy z siebie cały ciężki dzień i oglądamy filmy. Ostatnio zachciało nam się obejrzeć Trylogię. Sienkiewicza. Taaaak, ta niby nudna lektura szkolna, a jednak berdzo zajmująca i pieknie pokazująca polską fantazję za którą tęsknimy, cóż bardziej polskiego mogliśmy znaleźć? (“Pana Tadeusza” pokazaliśmy naszym Indonezyjczykom w już Malangu i teraz stał się dla nich synonimem określenia “polski film” - niezrozumiały, górnolotny, nie wiadomo o czym., powinni zoczyć ostatnie polskie produkcje to by zmienili zdanie). Od dziecka uwielbiałam Pana Wołodyjowskiego i Baśkę, teraz zachwyciłam się Kmicicem z Potopu (niestety zasnęłam w trzeciej godzinie i jeszcze muszę dooglądać), Zagłoba jak zawsze rubaszny, wzorowany na Falstafie z Szekspira. A wczoraj oglądaliśmy Drogówkę Smarzowskiego, początkowo byłam zniesmaczona wulgarnoscią żartów i przedstawieniem wizerunku polskiej policji, ale potem akcja sie odrobinę uspokoiła. Nowa wersja “Popiołów Czasu” Won Kar Waia była jeszcze bardziej poetyczna i zachwycająca grą kolorów, a przy tym bardziej zrozumiała niż poprzednia. Brakuje nam nowych filmów, mamy internet w szkole, możemy ściągać, tylko co?

A nasi uczniowie nie znają Władcy Pierścieni, nawet nie wiedzą kim są elfy i krasnoludy. Trylogia Tolkiena została zbanowana w Indonezji jako antyislamska i rasitowska, bo orkowie przypominają arabskich wojowników, pozytywni bohaterowie są biali, a źli przychodzą ze Wschodu to pewnie są muzułmanami. Absurd.

Muszę kończyć i budzić Zbyszka, bo o 10 jesteśmy umowieni z szefem na dalsze pertraktacje i podpisanie kontraktu, od czego zależy czy tuataj zostaniemy. Po miesiącu zamierzamy wskoczyć na motor i w pięć dni przejechać 1000 km do granicy z Malezją na zachodnim Borneo. Smaku całej wyprawie dodaje fakt, że na mapie nie ma zaznaczonej drogi, ale podobno da sie przejechać.

I tak przemęczymy sie jeszcze trzy tygodnie, aby potem znów być w drodze, wolni i niezależni, przemierzając dzikie tereny pod równikiem. Zbyszek chce przejechać całe Borneo dookoła, cel szczytny, ale trudny i niebezpieczny, nie to co masaże i imprezy w Bangkoku.

Ale sami wybraliśmy przygodę, wygnanie i bycie w drodze. Bez tego ryzyka nasza podróż byłaby niepełna, ideowo spłycona i pozbawiona sensu. Ponieważ my w Azji nie jesteśmy na wakacjach.

Zbyszek i Honda na bambusowym moście

Meczet w Banjarmasin

Honda w Banjarmasin